Γεια σας :)

Μια προσωπική εμπειρία: Ένας τραυματισμός-αφορμή να αλλάξω τους στόχους μου στη ζωή

Η 21η Ιουλίου 2020 ήταν η μέρα που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα στη ζωή. Τη δεύτερη μέρα ενός ταξιδιού στην Κρήτη, είχα έναν σοβαρό τραυματισμό ενώ έκανα yoga στην ύπαιθρο. Εκτίμησα λάθος μια στάση που απαιτεί στήριξη στα χέρια, τα χέρια μου δεν έιχαν τοποθετηθεί σωστά και έπεσα, χτυπώντας το κεφάλι μου στο έδαφος με το σαγόνι. Το σώμα μου ήταν εντελώς ανεξέλεγκτο. Είχα χάσει τον έλεγχό του λόγω της πρόσκρουσης του κεφαλιού μου με το έδαφος, γιατί -όπως συνειδητοποίησα μέρες μετά αφού είχα κάνει τις μαγνητικές τομογραφίες- ένας δίσκος της αυχενικής μοίρας αποφάσισε να κάνει ένα μικρό ταξίδι έξω από τον αυχένα μου. Ευτυχώς όμως είχα την τύχη να παραμείνει σχεδόν στην αρχική του θέση. Ο δίσκος χτύπησε τον νωτιαίο μυελό, και όλα έσβησαν. Για μερικά δευτερόλεπτα έμεινα χωρίς να μπορώ να έχω αίσθηση του σώματος μου από το λαιμό ως τα πόδια. Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένος και να ανοίγω τα μάτια μου σαν να έχω ξαναγεννηθεί, κοιτώντας τον ουρανό. Το φως του ήλιου ήταν εκτυφλωτικό, σαν να το βλέπω πρώτη φορά. Προσπαθούσα να κουνήσω τα πόδια και τα χέρια μου, το ηλεκτρικό σήμα ξεκινούσε από τον εγκέφαλό μου αλλά σταματούσε στον λαιμό μου και δεν ταξίδευε στο σώμα μου για να μπορέσω να κινηθώ. Ήμουν εντελώς σοκαρισμένος και φοβισμένος! Ευτυχώς, μετά από μερικά δευτερόλεπτα "μου επετράπει" να κινηθώ. Ο πόνος ήταν έντονος στα χέρια και τα πόδια μου, ειδικά στα χέρια, σαν εκατομμύρια φλεγόμενες βελόνες να τρυπούν το δέρμα μου. Τα παυσίπονα απάλυναν ελάχιστα τον πόνο. Τελικά, μπόρεσα να απαλλαγώ από αυτό το αφόρητο συναίσθημα μετά από 3-4 εβδομάδες. Μέχρι τότε, όλη μέρα υπέφερα, χωρίς ύπνο, χωρίς ανάπαυση, χωρίς τίποτα.

Τότε ήταν που ξεκίνησαν οι επισκέψεις σε νευροχειρουργούς και ορθοπεδικούς. Οι περισσότεροι από αυτούς επέμεναν ότι πρέπει να κάνω χειρουργική επέμβαση (σπονδηλοδεσία ή αντικατάσταση δίσκου). Μερικοί από αυτούς ήταν πολύ σκληροί μαζί μου (και με τους γονείς μου που με συνόδευαν στους γιατρούς) λέγοντάς μας ακόμη κι ότι υπάρχει κίνδυνος παράλυσης αν δεν κάνω την επέμβαση. Αλλά, όπως πάντα, έπρεπε να κάνω την έρευνά μου. Για να μην μακρηγορώ, συνειδητοποίησα ότι οι χειρουργικές επεμβάσεις δίνουν μόνο βραχυπρόθεσμες λύσεις καθώς ο πόνος επανέρχεται, η κινητικότητα μειώνεται μέρα με τη μέρα, χρειάζονται επιπλέον χειρουργικές επεμβάσεις τα επόμενα χρόνια και ξανά και ξανά. Έτσι, αποφάσισα να το διορθώσω χωρίς χειρουργική επέμβαση.

​

Άρχισα να επισκέπτομαι κάθε είδους θεραπευτές, ρεφλεξολόγους, φυσιοθεραπευτές, γιατρούς και ούτω καθεξής. Είμαι σίγουρος ότι όλοι με βοήθησαν και μου έκαναν καλό. Όμως η λύση ήταν πολύ απλή. Φρόντισα το σώμα μου, ρύθμισα τη σπονδυλική μου στήλη, έμαθα  τις βασικές αρχές της κίνησης, χρησιμοποίησα τα ισχία για τη σωστή κίνηση, χαλάρωσα τους μύες, τρεφόμουν σωστά και πήρα τα απαραίτητα συμπληρώματα. Μετά από ένα χρόνο απόλυτης αφοσίωσης και ανεκτίμητης βοήθειας από όλους τους ανθρώπους που επισκέφθηκα, το σώμα μου αυτοθεραπεύτηκε. Σε μια επίσκεψη σε γνωστό νευροχειρουργό του ΓΝΑ, απευθυνόμενος στη βοηθό και την κόρη του είπε: «Αυτό εννοούσα όταν σου είπα ότι το σώμα θεραπεύεται μόνο του όταν το αντιμετωπίζεις με τον σωστό τρόπο και του δίνεις τις κατάλληλες συνθήκες».

​

Μπορείτε επίσης να ρίξετε μια ματιά στις μαγνητικές τομογραφίες που φαίνονται στις εικόνες μετά τον τραυματισμό (αριστερά) και ένα χρόνο αργότερα (δεξιά). Δείτε πόσο μακριά μετατοπίστηκε ο δίσκος, σπρώχνοντας τον νωτιαίο μυελό. Στη δεξιά εικόνα, η φυσιολογική αυχενική λόρδωση (η καμπυλότητα της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης) έχει επίσης αντιστραφεί σε σύγκριση με τον ευθειασμό (αποτέλεσμα της προβολής του κεφαλιού προς τα εμπρός) στην εικόνα στα αριστερά. Αυτό δεν συνέβη εξαιτίας του ατυχήματος, αλλά ήταν αποτέλεσμα κακών συνηθειών, κακής στάσης σώματος και λανθασμένης κίνησης και κινητοποίησης της σπονδυλικής στήλης.